HET SPROOKJE PORTMAN

Gisteren mocht ik met Dior mee naar Parijs. Ik zat weliswaar potdorie om 05:45 in de Thalys, maar het vooruitzicht op a. Het Bristolhotel en b. Heel veel modemenschen en een fantastische Diortentoonstelling maakten dat ik binnen een nanoseconde naast mijn bedje stond.

Nadat ik vijf minuten door mijn suite had gedanst (nog nooit, nooit, nooit in zo’n mooi hotel geslapen) wachtte de Diorexpositie en interviews met allemaal fijne Diorkenners. Ondertussen bepotelde ik hier en daar een couturejurk en werd ik op mijn gretige vingers getikt. Maar goed, wat wil je met zoveel moois om je heen. Ik kón niet anders. Na gedane werkjes een klein diner in de brasserie van het hotel. Nu denk jij; een brasserie? What the f? Maar dit was dus wel een brasserie met een ster. Ik heb zelden lekkerder gegeten. Ik was al in het paradijs beland maar het feest was nog niet klaar. Nu zou het gaan gebeuren. Met de chauffeur naar het Grand Palais om daar Natalie Portman te ontmoeten. Als je het over et dieu créa la femme hebt, you are talking Natalie. ’s Middags had ik me al verwonderd over de te slanke taille van de jurk die Raf Simons voor haar maakte. Er moest zowaar een paspop van de kinderafdeling komen want van de ‘normale’ size zero paspoppen gleed het jurkje van Nat pardoes naar beneden.

Als je het over et dieu créa LA FEMME hebt, you are talking Natalie

Ik plantte mijn Diorschoen op de pied-de-poule loper. Genoot van mijn glas champagne, liep getraind en hongerig de ruimte door op zoek naar mijn prooi. En ja hoor. Daar stond ze. In een fuchsia Diorblazer, zeer elegant. Om haar heen het gebruikelijke cordon bodyguards. Natalie lachte naar me. De brede mannen keken boos. Heel boos. Natalie deed haar oorbellen uit en gaf ze aan een aardige Diordame. “She’s going”. Zeiden de portiers. Nu ben ik niet voor een gat te vangen dus plooide ik me langs alle Lady Diortassen naar de uitgang en instrueerde mijn cameraman. Natalie was on her way and she was mine.

We wachten. En wachten. Natalie had de achterdeur genomen. Ik keek op mijn horloge. Twee voor twaalf. Die arme Natalie. Ze moest wel. Anders was ik er toch zomaar getuige van geweest dat ze in een pompoen was veranderd.
Al had dat wel weer heerlijk bij het seizoen gepast.

Morgen meer over de tentoonstelling en mijn ontmoeting met Karl Lagerfeld. Want hij nam dus wel gewoon de voordeur. Zoals het heurt.